Jesień w Bieszczadach ♡♡

Przyznam Wam się do małego bluźnierstwa - Bieszczady nigdy nie wydawały mi się specjalnie atrakcyjnym miejscem. Ot takie tam góry, pagórki raczej. A że wielbicielką gór nie jestem... cóż. Ostatni weekend zmienił ten pogląd diametralnie, nie tylko stałam się wielbicielką gór (pagórków raczej ;-)) ale również przekonałam się, że w Bieszczadach pełno magii jest.

 

Decyzja o wyjeździe była bardzo spontaniczna; to co nas skusiło, to piękno tegorocznej jesieni, pomyśleliśmy, że kiedy jak nie teraz! Już pierwsze chwile były magiczne - na miejsce dotarliśmy późno w nocy i chwilę błądziliśmy szukając adresu, a że nasz nocleg ulokowany był na uboczu w poszukiwaniu towarzyszyły nam wielkookie sarny, z wdziękiem umykające przed światłami samochodu. Przecierałam oczy z zachwytu! I te gwiazdy, nigdzie indziej niebo tak nie błyszczy! Następnej nocy musiałam się mocno opanować, żeby  nie wyciągnąć Adama na poszukiwanie saren i tylko przeziębienie, które go dopadło, uratowało biedaka przed nocną włóczęgą po bieszczadzkich bezdrożach. Na piesze wędrówki - tym razem dzienne - mieliśmy piątek i sobotę, przeznaczyliśmy je kolejno na wejście na Połoninę Wetlińską przez Przełęcz Wyżną i wejście na Tarnicę. Ta pierwsza trasa rekomendowana była przez naszego gospodarza jako jedna z najbardziej malowniczych tras i wiedział chłopak co mówi ♥ I choć obiektyw nie oddaje w pełni tego, czym zachwycały się oczy, zapraszam Was serdecznie, obejrzycie zdjęcia.

 

  

Czy polecam Bieszczady? Bardzo tak! Komu? Wszystkim ;) Nawet jeśli nie jesteś wytrawnym piechurem, dasz radę! Bieszczady to uczta dla oczu, ducha (ludzie są tu niesamowicie przyjaźni i bezpośredni), z dala od zgiełku dużego miasta. Relaks i wycieszenie. Przy takich widokach niewiele jest w stanie zająć moją głowę. Wrócę na pewno.